Column | Wat dit TikTok verhaal ons vertelt over satus en verlangen

Liefde is nooit alleen privé

Wie TikTok de afgelopen week heeft gevolgd, heeft dit verhaal voorbij zien komen. En wie het gemist heeft, liep niet alleen een rel mis, maar een gesprek dat zich onverwacht vastzette in de hoofden van veel jonge kijkers. Een persoonlijk verhaal, uitgespreid over meerdere video’s, dat begon als liefdesverhaal en eindigde als publieke ontleding van vertrouwen, misleiding en macht.

Het ging om een voormalige reality-tv-deelnemer die via TikTok vertelde hoe ze trouwde met een man die zich voordeed als een welgestelde Deense aristocraat, en die later een oplichter bleek te zijn. Haar video’s gingen niet alleen over financieel verlies, maar vooral over vertrouwen, schaamte en de vraag hoe iemand zo lang kon blijven geloven in een verhaal dat uiteindelijk niet klopte.
Al snel ging het gesprek niet alleen meer over wat haar was overkomen, maar over wat haar keuzes zouden zeggen. Over met wie ze liefhad, wat ze geloofde, wat ze accepteerde. En vooral: wat dat mogelijk blootlegt over bredere patronen in hoe we relaties lezen, waarderen en beoordelen.

Rachel Lindsay, voormalig Bachelorette en een van de weinige insiders die het format ook publiekelijk bevraagt, verschoof het gesprek van individuele keuzes naar de rol van status en sociale beloning.
Dit verhaal gaat dan ook niet over de vraag met wie iemand zou moeten daten. Het gaat over wat status met ons doet, vaak zonder dat we het doorhebben. Over welke signalen we leren vertrouwen, en welke twijfels we leren negeren, wanneer liefde samenvalt met sociale beloning.

Wat Lindsay benoemt, is geen moreel oordeel, maar een ongemakkelijke observatie. Dat sommige relaties meer dragen dan intimiteit alleen. Ze functioneren ook als bewijs. Van succes. Van veiligheid. Van aansluiting bij een wereld die historisch gezien niet voor iedereen even vanzelfsprekend toegankelijk was.

Juist daar maken dit soort verhalen een pijnlijke sprong. Want wie misleidt, gokt niet blind. Oplichters lezen geen slachtoffers, ze lezen waarden. Ze letten op wat iemand bewondert, wat vertrouwen wekt, wat status verleent. Niet om te oordelen, maar om zich eraan aan te passen. Misleiding werkt alleen wanneer ze aansluit op iets wat al betekenis heeft. Dat maakt het geen kwestie van naïviteit, maar van herkenning. De ander belichaamt iets wat je is aangeleerd te zien als veiligheid, vooruitgang of succes, en precies daarom wordt twijfel uitgesteld.

Dat alles verklaart veel, maar niet alles. Structurele ongelijkheid maakt mensen kwetsbaarder voor bepaalde verhalen, maar ontslaat niemand volledig van verantwoordelijkheid. Rode vlaggen verdwijnen niet door context; ze worden soms genegeerd, uitgesteld of gerationaliseerd. Juist omdat liefde, status en hoop hier samenkomen. Dat erkennen is geen beschuldiging, maar een ongemakkelijke waarheid die naast empathie mag bestaan.

Dat is geen individueel falen in de simpele zin van het woord. De manier waarop status wordt toegekend, is historisch gevormd. Eeuwenlang zijn zwarte vrouwen in westerse samenlevingen structureel neergezet als minderwaardig, minder beschermwaardig, minder begeerlijk. Die beelden zijn niet verdwenen, ze zijn tegenwoordig verfijnder geworden. Ze leven voort in media, in verwachtingen, in wie vanzelfsprekend als ‘goede keuze’ wordt gezien. Je kunt cultureel zichtbaar zijn en toch sociaal kwetsbaar blijven. Zichtbaarheid is nooit hetzelfde geweest als veiligheid. Kijk maar naar onze huidige politieke klimaat.

Liefde speelt zich af binnen die context, of we dat nu willen of niet. Relaties zijn niet alleen privé, ze functioneren ook als spiegels van wat een samenleving beloont. Van welke lichamen status dragen. Welke verhalen vertrouwen wekt. Welke beloftes als geloofwaardig worden gezien.

Misschien is dat waarom dit verhaal zo bleef hangen. Niet omdat het uitzonderlijk is, maar omdat het iets blootlegt wat we liever persoonlijk houden. Dat liefde zelden alleen over gevoel gaat. Dat relaties soms meer moeten dragen dan ze aankunnen. De vraag is dan niet wie iemand liefhad, of waarom. De vraag is of we bereid zijn te erkennen welke beloftes status nog steeds met zich meedraagt, én hoe dat ons soms blind maakt voor wat we eigenlijk al zagen. Niet alleen in haar verhaal, maar ook in het onze.

*