The love we needed the most
Op 10 september werd Charlie Kirk, kopstuk van de conservatieve beweging in de VS, doodgeschoten tijdens een campus-event. Tien dagen later sloegen in Den Haag anti-immigratieprotesten om in grootschalige rellen. Twee gebeurtenissen, werelden uit elkaar, maar gevoed door dezelfde onderstroom: haatdragende retoriek, online echo’s en een groeiende overtuiging dat geweld legitiem is.
De retoriek grenst aan oorlogstaal. Waar Kirk sprak over een strijd om “de ziel van Amerika”, hoor je in Haagse straten dezelfde taal: migratie als “invasie”, diversiteit als “bedreiging”. Het zijn woorden die niet meer uitnodigen tot debat, maar strijd suggereren.
Het netwerk is leaderless, maar niet stuurloos. Relschoppers in Nederland en jonge Amerikanen putten vaak uit dezelfde bronnen: podcasts, memes, YouTube-kanalen, Telegramgroepen. Het maakt geweld bijna kopieerbaar, van Utah tot Den Haag.
De banaliteit van voorbereiding. Eén pistool in een zaal. Eén protest dat omslaat. Eén ruit die sneuvelt. De drempel naar actie is laag; het patroon steeds herkenbaarder. Extreemrechts geweld is geen geïsoleerd incident, maar een transnationaal fenomeen.
En toch: midden in dit patroon van haat en escalatie klinkt een ander register. In Black Effect van The Carters somt een stem alle vormen van liefde op — voor kinderen, voor een partner, voor God. En dan de zin die blijft hangen: “And there’s love of humanity. That’s the love that is right now needed most.”
Misschien is dat wel de meest radicale tegenkracht. Niet harder schreeuwen, niet meer vijandbeelden, maar de menselijkheid terugbrengen in een debat dat haar steeds opnieuw verliest. Want zolang haat wordt gezien als logisch, is liefde de enige manier om het patroon te doorbreken.
*
Gerinio Triebel
Gerinio is journalist, dansmaker en socioloog.
Hij schrijft voor onder andere Radar, Red Pers en AT5 over macht, identiteit en consumentenzaken.
Daarnaast maakt hij multidisciplinaire voorstellingen met zijn collectief All Those Creators.
Reactie plaatsen
Reacties