HOER!

Afgelopen week overleed Lisa.
Lisa werd vermoord. 
Er ontstond op de sociale kanalen een beweging waarbij vrouwen meer veiligheid eisen.
Vrouwen die hun verhaal vertellen. Verhalen die je onder de huid gaan zitten omdat ze gruwelijk zijn. 
Maar ook omdat ze gruwelijk herkenbaar zijn voor vele vrouwen. 
Verhalen die de maatschappij zijn ingeslopen als normaal.
Onderstaande verhaal werd naar de redactie gestuurd met het verzoek om het anoniem te publiceren. 
Niet omdat alle mannen fout zijn, maar wel omdat het altijd foute mannen zijn.
Wil jij ook je verhaal doen, al dan niet anoniem, stuur ons jouw verhaal via contact. Wij zullen uiterst zorgvuldig met jouw verhaal omgaan en vertrouwelijk behandelen.

Dit is geen nu-probleem. Dit is een altijd-al-probleem.

Ik was 3 toen ik mijn vader mijn moeder zag slaan terwijl hij haar een hoer noemde.

Ik was 4 toen een jongetje uit de klas me met zijn lijf tegen de muur drukte tijdens speelkwartier.

Ik was 5 toen de tweeling uit de straat me achterna zat en mijn step onder me vandaan trok.

Ik was 6 toen Sinterklaas me net even te dicht op schoot trok.

Ik was 7 toen mijn neef zei dat ik op hem moest komen liggen.

Ik was 8 toen de pianist tijdens balletles zijn ogen niet van me af kon houden.

Ik was 9 toen mijn buurman over de schutting loerde terwijl ik in het opblaasbadje zat.

Ik was 10 toen ik in het plantsoentje aan de overkant van de straat werd nagefloten door een vreemde man.

Ik was 11 toen ik opmerkingen kreeg tijdens gym over mijn volwassen wordende lijf.

Ik was 12 toen mijn stiefvader in de weekenden dronken met me wilde dansen en benadrukte hoe mijn ‘tietjes’, die hij hard en pijnlijk tegen zich aan drukte, aan het groeien waren.

Ik was 13 toen de stoerste jongen van de klas tijdens de lessen altijd zorgde dat hij aan de tafel voor mij zat, zodat hij stiekem onder de tafel over mijn been kon wrijven.

Ik was 14 toen een vreemde jongen op de kermis in mijn billen kneep.

Ik was 15 toen een schoolgenoot tegen zijn vrienden zei dat ik ‘goeie tieten’ had, en dat via via bij mij terugkwam. Alsof het een compliment was.

Ik was 17 toen ik dacht dat ik verliefd was op mijn 22 jaar oudere docent en hij me ontmaagde.

Ik was 18 toen ik dagelijks seksueel misbruikt werd door mijn “vriendje”, soms onder bedreiging met een mes.

Ik was 19 toen ik na het stappen midden in de nacht van mijn fiets getrokken werd door een groepje jongens die (gelukkig!) lachend verder liepen.

Ik was 20 toen mijn partner mij een hoer noemde omdat ik geen maagd meer was.

Ik was 21 toen diezelfde partner seksuele handelingen van mij verwachtte die ik niet prettig vond. Maar toch deed. Anders stond ik op straat.

En dat duurde nog jaren.

Ik was 36 toen ik mijn dochter waarschuwde niet ‘s avonds alleen over straat te gaan. Dat ze beter geen kort rokje kon dragen. Dat ze moest oppassen voor “foute mannen”. Nu besef ik dat ik daarmee de verantwoordelijkheid bij haar legde, terwijl die nooit bij haar heeft gelegen.

Ik kan onmogelijk alles oproepen wat me in dit kader als vrouw is overkomen, maar ik durf te wedden dat de meeste vrouwen zonder moeite hun eigen voorbeelden kunnen noemen.

Alles wat je hier gelezen hebt is waargebeurd en gelukkig kan ik het navertellen. Maar nog altijd ben ik bang. Ik durf de mannen die dit deden niet aan de schandpaal te nagelen en daarom blijf ik anoniem.

Dit is geen nu-probleem. Dit is een altijd-al-probleem. En dit probleem komt in alle kleuren.

*